Derde bericht uit Bolgatanga

Bulika!

Weer een berichtje uit Ghana, want ik heb de afgelopen dagen weer een hoop meegemaakt. Allereest bedankt voor jullie leuke reacties op mijn weblog. Het is erg leuk om die te lezen.
Zaterdag ben ik samen met Aranka (een andere NL studente) naar Paga gegaan. Paga is al heel lang een handelscentrum en het ligt tegen de grens met Burkina Faso. Rond 1850 kwamen via de handelsroutes de slavenjagers en –handelaren naar Paga en vanuit het slavenkamp Pikworo in Paga gingen de slaven op transport zuidwaarts. Eerst naar de grote slavenmarkt Salaga 150 km verder en daarna verder richting de kust, forten en schepen. Vanuit hier werden ze naar de Cariben verscheept. Nederland had in Ghana en Curaçao haar twee distributiecentra aan weerzijden van de oceaan en de plantages in Suriname waren grote afnemers. Zo heeft ruim 80% van de Surinamers voorouders die door Nederlanders via Ghana uit West-Afrika zijn gehaald. De Nederlanders verjoegen de Portugezen rond 1640 en bouwden twee forten aan de kust: Fort Amsterdam in Cape Coast en Fort Elmina in Elmina. Vanuit deze forten kwam geleidelijk de slavenhandel op gang.
Na deze korte geschiedenisles nu mijn ervaringen in Paga. ’s Ochtends zijn we met zijn tweeën met een “shared taxi” (een taxi die je deelt met nog twee andere passagiers om de kosten te bepreken) naar Paga aan de grens met Burkino Faso gereden. Deze rit was al een belevenis met een verplichte stop door de politie, die de taxichauffeur om papieren vroeg, de taxi die toen niet meer wilde starten en al duwend opgang werd gebracht en natuurlijk het uitzicht van de omgeving: droogte, houten huisjes of nog minder, het plattelandsleven en groene mangobomen. Na de taxirit van ongeveer 45 minuten kwamen we aan bij de taxiplaats bij de grens. Aangezien ik mijn gastmama van te voren had gevraagd naar tips voor dit uitje, wist ik dat we 2,5 Cedi zouden moeten betalen voor deze rit en we waren benieuwd wat we moesten betalen. Natuurlijk veel meer en nu begon het onderhandelen en we zijn uitgekomen op 3 Cedi. Best goed gelukt. Helaas was het slavenkamp te ver weg om te lopen dus zochten we vervoer. Alleen twee jonge mannen met een motor wilden ons wel vervoeren, want de taxi kon er niet komen. Na enige twijfel besloten we uiteindelijk dit toch maar te doen en spraken een prijs af. We stapten allebei bij één van de twee op de motor, gingen op weg zonder helm of bescherming en ik hoopte maar dat we beiden heel aan zouden komen. Bij het slavenkamp moesten we entree betalen en natuurlijk werden we weer afgezet, maar ik wist dat ongeveer 10 Cedi de prijs moest zijn en dit betaalden we ook. Het slavenkamp bestaat eigenlijk nu nog maar uit een gebied met alleen maar stenen en rotsen, waar ze af en toe een bordje hebben geplaatst met de termen: eet- en drinkplaats voor de slaven (met uitgehouwen voedselschalen in de rotsen waarin het eten werd gedaan), de begraafplaats, de wachttoren en de steen waarop de werden gestraft. Ook was er een groepje mannen dat met kleine stenen op een grote steen sloeg om te laten zien hoe de slaven vroeger zelf voor vertier zorgden. Na deze rondleiding wilden we naar de krokodillenpoel met wel 200 krokodillen, de andere bezienswaardigheid in Paga. De legende van de Paga krokodillen is wel 600 jaar oud. Een jongeman werd gered door een krokodil en nu worden ze beschouwd als ‘totems’ voor de lokale bewoners. Ik werd steeds beter in onderhandelen en ook hier betaalden we een normale entreeprijs zoals mijn gastmoeder me had verteld. Ik vond het wel een sport dit onderhandelen en we mochten zelfs op de foto met een krokodil zonder daarvoor te betalen. Het is de toeristische attractie om hier een krokodil aan te raken en ermee op de foto te gaan. Na enige twijfel hebben we dat ook gedaan. Als je de krokodil maar vanachter benaderd is er niets aan de hand, maar ik was wel blij toen de foto’s waren gemaakt en ik weg kom lopen. Wel zag ik later dat er alleen foto’s zijn waarop ik mijn ogen dicht heb Maar toch een superervaring! Ik weet het niet, maar mijn Afrikareizen en ik hebben wat met krokodillen:) Na deze ervaringen wilden we weer terug naar de taxiplaats om een taxi terug te nemen naar Bolgatanga, maar dit ging niet zo makkelijk. De jonge mannen wilden ons nog naar andere plaatsen in de buurt brengen en de prijs van dit alles werd ook steeds hoger. Met creativiteit en wat bluf konden we eindelijk naar de taxiplaats. Hier ging het onderhandelen over de prijs niet zo goed. Ze hielden zich niet aan de prijs die we van te voren hadden afgesproken en toen anderen zich er ook mee gingen bemoeien, hebben we gelukkig nog iets van de prijs weten af te halen, maar hebben we gewoon betaald. We waren allang blij dat we hier waren en dat we nu terug konden naar Bolgatanga. Maar het was zeker de moeite waard!
In mijn gastgezin gaat nog steeds alles goed. Dora is nu naar school toe en daar leeft ze ook. Afgelopen week had ze vakantie en was ze thuis, nu verblijft ze de komende weken op school. Ook John is veel weg voor zijn werk, dus probeer ik nog steeds mee te helpen in het huishouden zoals boodschappen doen op de markt, meehelpen met eten maken en tomaten en vlees verpakken in plastic zakken zodat dit in de vriezer kan. Ook heb ik mijn was proberen te doen, maar dit nog niet helemaal geslaagd. Op de hand wassen ben ik wel gewend en met wat kokend water en wasmiddel uit Nederland heb ik dus wel wat uit kunnen wassen. Maar bij het drogen is het misgegaan. Buiten wordt alles opgehangen om te drogen, maar het is erg stoffig buiten en op “ons erf” kunnen de dieren van buiten komen, omdat het hek overdag openstaat om makkelijk met de auto of met mijn fiets erdoor heen te kunnen. Dit betekent dat er nog wel eens een koe, varken, geit of andere dieren rondom het huis kunnen lopen en dus tegen mijn schone was aan lopen. Normaal jagen we de dieren weg en ’s avonds wordt altijd voor het sluiten van het hek ook alle mogelijke dieren weggejaagd. Het is trouwens heel normaal dat al deze dieren hier in Ghana vrij rondlopen en het gebeurd ook met regelmaat dat je moet stoppen op de weg voor rondlopend vee. Enfin, mijn was is er niet echt schoner op geworden: wat wit was, is dat nu niet meer en er zitten meer vlekken op dan ervoor, maar het ruikt wel fris naar mijn Nederlandse wasmiddel: weer wat geleerd.
Zondag hebben we gezamenlijk op de bank naar de nationale afsluitingsceremonie gekeken dat werd uitgezonden op de televisie. Op maandag 7 maart jl. was het Onafhankelijkheidsdag en zijn de festiviteiten begonnen om dit te vieren. Afgelopen zondag was de laatste dag en werd dit alles afgesloten met een grote ceremonie op het Onafhankelijkheidsplein in Accra (waar ik ben geweest twee weken terug). Je merkt dat het nationalische niveau stijgt op zo’n dag en het is interessant om te zien hoe ze dit vieren.
Nu weer aan het werk bij de YHFG.
Tot het volgende bericht!