Het eerste bericht uit Bolgatanga

Hallo allemaal,

Ik ben eindelijk aangekomen in Bolgatanga, is de hoofdstad van de Upper East Region (soort provincie van Ghana) en ligt dichtbij de grens met Burkina Faso.
Vrijdag ben ik vertrokken vanuit Accra met de bus. Deze reis was een hele ervaring, maar gelukkig met ik na 23 uur reizen eindelijk en veilig aangekomen. Het begon ’s ochtends bij het busstation. Officieel zouden we om 7.00 uur in de ochtend vertrekken en zou de reis ongeveer 14 uur duren. Maar de bus waarmee we zouden reizen was nog kapot en moest eerst hersteld worden, dus dat was wachten. Gelukkig had ik me er al op ingesteld dat we nooit om 7.00 uur zouden vertrekken, maar dat we 2,5 uur moesten wachten had ik nu ook weer niet gedacht. In Ghana hebben ze de uitdrukking: In het Westen hebben ze een horloge en in Afrika (Ghana) hebben ze de tijd. Maar ja, de bus was nu in orde, het is een busreis met politie begeleiding tegen de mogelijke overvallers onderweg en dat bij elkaar gaf een gerust gevoel. Nadat we eindelijk vertrokken waren, hadden we een eerste stop in Tema om daar de rest van de passagiers op te halen. Aangezien wij een busticket hebben met een vast stoelnummer en de andere passagiers op onze stoelen wilden zitten (vraag me niet waarom), ontstond er een flinke ruzie en moest de beveiliging erbij komen. Daarnaast had men zoveel bagage bij zich dat dit niet allemaal onderin de bus paste. Nadat ze bedacht hadden om de overige bagage in de bus bij ons te plaatsen (in het gangpad en tussen de stoelen)waren we 2 uur verder. Maar de reis schoot maar niet op: kapotte wegen, hevig noodweer (zware buien en onweer) en toen nog een aanrijding. Ik had het gevoel dat ik nooit meer veilig in Bolgatanga zou aankomen. Maar ja, ik kon niet terug. Gelukkig was er airco in de bus en zat ik daar droog. Ik had een tas vol met eten en drinken, genoeg geld, vochtig toiletpapier en desinfecterende handgel, dus ik kon het nog wel een dag volhouden. Na 23 uur in de bus te hebben gezeten, kwam ik zaterdagochtend om 6.00 uur aan in Bolgatanga en werd ik opgehaald door Ybrahim een medewerker van YHFG en hij heeft me naar mijn gastgezin gebracht. Ik verblijf nu bij de familie Krugu, met vader John en moeder Comfort en hun kinderen Dora (17 jaar), Rebecca (14 jaar), Andreas (4 jaar) en Jersey (2 jaar). Ik ben hartelijk ontvangen en mijn verblijf hier is beter dan bij Victoria in Accra. Het is een stenen huis met waranda en alle faciliteiten bevinden zich binnen (keuken met fornuis, een ijskast, waterkoker en een woonkamer met tv en dvd speler en een eettafel waaraan gegeten wordt, een apart toilet en wasbak met stromend water en een aparte douche en ik heb mijn eigen kamer en een goede vloer). Ook bij Victoria in Accra werd ik goed opgevangen en wilde ze goed voor mij zorgen, maar de omstandigheden hier zijn beter. Daarnaast kan ik het goed vinden met mijn gastgezin en zien de mij als de grote zus in huis. John is de executive director of YHFG en is veel weg en op reis. Comfort werkt bij het ministerie van onderwijs en zorgt voor de kinderen en het huishouden. Dora gaat naar een high school in Bolgatanga en verblijft hier ook en komt om de zoveel weken een week naar huis (net als nu). Rebecca gaat elke dag naar school en helpt haar moeder met het huishouden. Ook Andreas gaat iedere dag naar een soort kleuterschool en de jongste gaat elke dag naar de kinderopvang. In het weekend zijn ze vrij (behalve John en Dora als ze op school is) en wordt op zaterdag het huishouden (schoonmaak huis en de was) gedaan en op zondag wordt er naar de kerk gegaan, want ze zijn Christen.
Wat toevallig is, is dat Comfort en John elkaar hebben leren kennen in Nederland. John heeft aan de VU in Amsterdam een soort International Public Health (voorloper van mijn studie)gestudeerd en heeft toen ook in Diemen gewoond. Comfort heeft een drieweekse cursus aan de Wageningen universiteit gevolgd. Dus we hebben al meteen een band. Ik maak nu deel uit van hun familie en ben vrij om te doen wat ik wil. Maar ik probeer ook mee te helpen in het huishouden en help ze bijvoorbeeld met eten koken. Daarnaast mag ik zelfs in hun auto rijden, maar ik heb mijn rijbewijs niet hier bij me (en is ook niet geldig hier). Maar al had ik dat wel bij me, dan zou ik het nog niet doen, want het verkeer is hier niet zo veilig dat ik hier kan en durf te auto te rijden. Ze hebben zulke mooie grote auto’s dat ik bang ben dat ze niet heel blijven als ik daarmee ga rijden. Maar ik heb een fiets gekregen van YHFG, dus kan me ook goed vervoeren in de stad.
Ik probeer wat foto’s te plaatsen die ik tot nu toe heb kunnen maken in Ghana. Maar hier in Ghana is het zelden toegestaan om foto’s in het openbaar te maken. Bij het busstation ben ik al weggestuurd en probeer soms vanuit de taxi of bus wat foto’s te maken. Veel mooie foto’s maken zal lastig worden hier, maar de foto’s die ik kan maken geven wel een indruk.
Nu gaat mijn avontuur bij de YHFG beginnen en mijn eerste ochtend hier is al goed verlopen verlopen en vanmiddag krijg ik een introductie hier.
Ik houd jullie op de hoogte.

Groetjes,
Marlies